Gryfici – dynastia książąt pomorskich panująca na Pomorzu Zachodnim, nazwa rodu ukształtowała się w XV wieku i została zaczerpnięta od gryfa, którego członkowie rodziny używali jako swojego herbu od 1214 roku.

Geneza rodu nie jest do końca znana, na pewno byli oni pochodzenia słowiańskiego, jednak istnieje kilka hipotez dotyczących ich korzeni: 1º byli oni spokrewnieni z Piastami, 2º że mieli wspólnego przodka z dynastią Sobiesławiców, 3º byli potomkami Świętobora (Jan Długosz twierdził, że wywodzili się z małopolskiego rodu Świebodziców) – drzewo genealogiczne zamieszczone na Mapie Lubinusa wskazuje na Świętobora jako pierwszego Gryfitę.

Za historycznego protoplastę dynastii uważa się Warcisława I, który był księciem plemiennym związanym z grodami nad Parsętą: Białogardem i Budzistowem – to jego Bolesław III Krzywousty uczynił (1120-1123) swoim wasalem i jako lenno nadał mu całe Pomorze Zachodnie.

1121-1135 – Warcisław I (ok.1091-1135), syn Świętobora?, prawdopodobnie przyjął chrzest w Merseburgu (przebywał tam oddany do niewoli saskiej, przez swego ojca (ok.1105), ze swoją religią książę nie obnosił się wobec podległej mu ludności (nie mógł zresztą narzucać swej woli arbitralnie, bo był zależny od powszechnie panujących zasad ustrojowych na Pomorzu i decyzji wieców, pokonany (1119 lub 1121) w bitwie pod Niekładzem (łac. Naclam) koło Gryfic, przez wojów Bolesława Krzywoustego (Krzywousty pustoszył ziemie pomorskie, burzył grody, przymusowo przesiedlał tysiące rodzin w głąb swojego kraju, zacięty opór Pomorzan miał miejsce podczas (1121/2) krwawych walk o Szczecin – źródła podają, że w bitwach zginęło ok. 18000 wojów, a 8000 rodzin zostało przesiedlonych przez księcia polskiego), pojmany – złożył hołd księciu polskiemu uznając jego zwierzchność i stał się jego lennikiem (zobowiązał się do płacenia trybutu rocznego w wysokości 500 grzywien srebra, do dostarczania posiłków zbrojnych na wyprawy wojenne oraz przeprowadzenia chrystianizacji swoich ziem (przeprowadził ją biskup Otton z Bambergu) – pierwsze prace misyjne były skierowane na Pyrzyce, następnie Stargard, Kamień, Wolin, Szczecin, powtórnie Wolin i Kołobrzeg (w dwóch ostatnich ośrodkach, gdzie dominował kult pogańskich bogów – natrafiono na zdecydowany opór tamtejszej ludności, oraz kapłanów pogańskich), przyjęcie chrześcijaństwa nastąpiło dopiero po obniżeniu trybutu rocznego nałożonego przez Bolesława Krzywoustego, ponowna misja chrystianizacyjna (1128) dotyczyła ona Uznamia, Wołogoszczy i Choćkowa (końcowy etap misji obejmował ponownie Szczecin, Wolin i Kamień) - mimo reakcji pogańskiej, wielu podejmowanych rozmów z radami starszyzny, szczególnie w republikach miejskich – chrystianizację ziem pomorskich uznawano za szczególny sukces, prowadził walki z plemionami lucickimi (pokonał i o podbite ziemie poszerzył swoje księstwo – od tego czasu sięgało daleko na zachód, po Zatokę Greifswaldzką i w głąb Meklemburgii, a na południowy zachód - ziem plemienia Stodoran, miejscami nawet po Sprewę, umocnił także swą pozycję w stosunku do republik miejskich, takich jak Wolin i Szczecin, uznał (1127) zwierzchnictwo władcy niemieckiego Lotara – polski władca musiał pogodzić się ze zdradą pomorskiego księcia, napadał na ziemie Wielkopolski i Mazowsza (korzystając z sytuacji, kiedy Krzywousty był zajęty konfliktem polsko-węgierskim) – wojowie pomorscy złupili i zniszczyli Płock (sprofanowano wówczas groby książęce), groźba odwetowego ataku ze strony polskiej, a także i skuteczna dyplomacja św. Ottona doprowadziła do jego zapobieżenia i ponownego poddania się lennego Polsce, razem z bratem Raciborem koordynował przebieg pirackich napadów na Danię, zawiązał sojusz (1134) z Bolesławem Krzywoustym, celem najazdu na duńską Roskilde (przeciw Erykowi Emune – sojusznikowi cesarza Lotara)[33]. Duńczycy po odparciu pierwszych ataków, w odwecie prowadzili ekspansję na ziemie pomorskie, popadł (1134) w konflikt z margrabią Marchii Północnej Albrechtem, zajął ziemie położone na południe od Piany (stały się jego lennem), zginął zamordowany przez Wieleta (podczas polowania pod Grotkowem (dziś Gruttow), w okolicach osady Słup koło Nakła (obecnie Stolpe an der Peene k. Anklam w Niemczech) nad Pianą (niem. Peene) – jednak powodem były zapewne rozgrywki dynastyczne – po jego śmierci, wobec małoletności synów, władzę w państwie sprawował jego brat Racibor I, był dwukrotnie żonaty: pierwszą (bd-1128) była Heila (Helena) pochodząca z Saksonii, przypuszcza się również, że pochodziła z dynastii Rurykowiczów, miał z nią dzieci: Bogusława (ok.1127-1187), N.N. córkę (bd) – żonę nieznanego z imienia księcia rugijskiego (Racława?) oraz prawdopodobnie Wojsławę (bd-1172) – żonę księcia meklemburskiego Przybysława, drugą (bd) byłą Ida, córka króla duńskiego Nielsa, bądź jego bratanka Kanuta Lawarda, miał z nią syna Kazimierza (przed 1135-1180);

1135-1156 – Racibor I (ok.1110-1155/6), syn Świętobora?, brat Warcisława I, początkowo rezydował w Kamieniu (wyprawiał się stamtąd na Danię, Szwecję i Norwegię), rozbił (1135) flotę duńską, która wyprawiała się ku wyspie Rugii (w odwecie doszczętnie zniszczył ówczesną stolicę Danii Roskilde (wspominają o tym m.in. ówczesne skandynawskie roczniki, tj. Annales Nestredienses oraz Annales Sorami), zrabował (1135) miasto Konungahela (razem z siostrzeńcem Dunimysłem), orędownik i krzewiciel wiary chrześcijańskiej (za jego panowania wybudowano kościoły w Bardzie, Grzymiu oraz klasztory w Słupie i Grobi, ustalono również granice biskupstwa pomorskiego (ze stolicą w Wołogoszczy (od 1128) oraz powołano (1140) pierwszego niekanonicznego biskupa Wojciecha – biskupstwo obejmowało ziemie od Reknicy na zachodzie do rzeki Łeby na wschodzie, zostało uposażone z kasztelani grodowych, bądź części ich dochodów, żonaty (bd-1155/6) z Przybysławą – przypuszczalnie córka księcia Włodzimierza Wołyńskiego Jarosława Świętopełkowica, z którą miał dzieci: Świętopełka (bd-przed 1197/8) – księcia pomorskiego (?), Wartislawa (?), Bogusława (bd) – księcia Sławna, oraz Małgorzatę (1142/5-przed 1197/9) – żonę hrabiego Ratzeburga Bernharda I.;

1155/6-1187 – Bogusław I (ok.1127-1187), syn Warcisława I, początkowo rządził wspólnie ze swoim bratem Kazimierzem I – w wyniku podziału (1160) otrzymał dzielnicę z Przecławem, Gardźcem, Widuchową oraz Pyrzycami (również wyspę Uznam), brat Kazimierz otrzymał ziemie: kołobrzeska, koszalińska i świdwińska – tzw. księstwo dymińskie (stanowiły współwłasność obu braci – po śmierci Kazimierza (1180) Bogusław ponownie zjednoczył je), stoczył (1164) zwycięską bitwę z najeźdźcami (wojska księcia saskiego Henryka Lwa i Waldemara Duńskiego) koło Dymina (obecnie Demmin) – jednak zajęte plądrowaniem oddziały pomorskie zostały rozbite przez spóźniony oddział dowodzony przez hrabiego Guncelina (w konsekwencji, Dymin – stołeczny gród Kazimierza I został zdobyty i spalony, a Bogusław musiał wycofać się za rzekę Pianę), zawarł pokój w Wierzchnie (obecnie Verchen) – na jego mocy którego książę Kazimierz został lennikiem Henryka Lwa z części ziemi plemienia Czrezpienian i uznawał na tym terytorium władzę biskupa zwierzyńskiego), zobowiązał się również (razem z bratem) do powstrzymania wszelkich pomorskich wypadów pirackich na wybrzeże duńskie, uczestnik (1168) razem z bratem wyprawy króla Waldemara na pogańską wyspę Rugię), szukając sojuszników, Bogusław zwrócił się w stronę Polski, jako sojusznik Henryka Lwa przeciwstawił się (1177) cesarzowi rzymskiemu Fryderykowi I Barbarossa (ten pozbawił Henryka Lwa lenna i skazał go na banicję), później jednak złożył (1181) w Lubece hołd cesarzowi (w nadziei, że opieka cesarza zabezpieczy jego księstwo przed zaciętymi wrogami – margrabiami pogranicza (polityczny związek Pomorza Zachodniego z Polską został zerwany i kraj ten po raz pierwszy w swoich dziejach, popadł w bezpośrednią zależność od korony niemieckiej), wystawił (1184) wielką flotę i zaatakował Rugię – w bitwie koło przylądka Darsin stracił całą flotę, Duńczycy urządzili kilka wypraw na Pomorze, niszczyli osady i wsie, dochodzili aż pod Kamień Pomorski, złożył (1185) hołd lenny królowi duńskiemu i zobowiązał się do płacenia rocznego trybutu (odtąd pozostawał wiernym sojusznikiem Danii), nazwany (1238) księciem Kaszub (w bulli papieża Grzegorza IX), nadał posiadłości koło Stargardu na rzecz zakonu joannitów), żonaty dwukrotnie: pierwszą (nd) była Walpurga (nieznanego pochodzenia), miał troje dzieci: Racibora (ok.1160-1183), Warcisława (bd-1184/5), Dobrosławę (przed 1177-po 1226) – żonę Bolesława kujawskiego, drugą (1181-1187) była Anastazja – córka księcia wielkkopolskiego i zwierzchniego księcia Polski Mieszka III Starego i miał dwóch synów: Bogusława (1178/84-1220/1) oraz Kazimierza (przed 1179-1219);

1187-1220/1 – Bogusław II (1178/84-1220/1), syn Bogusława I, w chwili śmierci ojca – Bogusław i jego młodszy brat, Kazimierz, byli jeszcze nieletni, dlatego król Danii Kanut VI ustanowił kuratora księstwa pomorskiego w osobie kasztelana szczecińskiego Warcisława Świętoborzyca, zaś opiekunem książąt uczynił Jaromara I (rzeczywiste rządy w księstwie (do 1208) sprawowała ich matka, Anastazja, formalnie współrządził (od 1202) księstwem wespół z bratem Kazimierzem II (przekazał mu zachodnią część ojcowizny) obaj bracia złożyli (1202) hołd lenny księciu wielkopolskiemu i krakowskiemu Władysławowi Laskonogiemu, zwrócił się (1205) do niego o pomoc zbrojna celem odparcia ataku Duńczyków – połączone wojska pomorsko-polskie zostały pokonane w otwartej walce, Duńczycy umocnili swoją pozycję na tych terenach (szczególnie po wygranej batalii z margrabiami brandenburskimi) – król niemiecki Fryderyk II uznał ich zwierzchność nad zajętymi ziemiami, w wyniku podziału księstwa (121)1otrzymał dzielnicę uznamsko-szczecińską, bezskutecznie odpierał ataki Brandenburczyków (ich najazd skończył się zdobyciem Szczecina (1214), został odbity przy pomocy duńskiej – efektem tego, było potwierdzenie przez cesarza Ottona IV praw zwierzchnich Danii nad Pomorzem, złożył (1216) hołd królowi Danii Waldemarowi II – z jego rąk otrzymał księstwo pomorskie jako lenno, żonaty z Mirosławą – córką księcia/namiestnika gdańskiego Mściwoja I, miał troje dzieci: Bogusława (bd-1223) – księcia sławieńskiego (?), Wojsławę (bd-1229) oraz Barnima (ok.1210-1278);

1202-1219/20 – Kazimierz II (przed 1179-1219), syn Bogusława I, w chwili śmierci ojca – Kazimierz i jego straszy brat Bogusław, byli jeszcze nieletni, dlatego król Danii Kanut VI ustanowił kuratora księstwa pomorskiego w osobie kasztelana szczecińskiego Warcisława Świętoborzyca, zaś opiekunem książąt uczynił Jaromara I (rzeczywiste rządy w księstwie (do 1208) sprawowała ich matka, Anastazja, formalnie współrządził (od 1202) księstwem wespół z bratem Bogusławem II (przekazał mu zachodnią część ojcowizny) obaj bracia złożyli (1202) hołd lenny księciu wielkopolskiemu i krakowskiemu Władysławowi Laskonogiemu, zwrócił się (1205) do niego o pomoc zbrojna celem odparcia ataku Duńczyków – połączone wojska pomorsko-polskie zostały pokonane w otwartej walce, Duńczycy umocnili swoją pozycję na tych terenach (szczególnie po wygranej batalii z margrabiami brandenburskimi) – król niemiecki Fryderyk II uznał ich zwierzchność nad zajętymi ziemiami, w wyniku podziału księstwa (1211) objął dzielnicę dymińską (obejmowała ona terytorium czerezpieniańskie, ziemie lesiańską, starogardzką i bezrzecką, kamieńską, wolińską i trzebiatowską) – Bogusław II zarządzał dzielnicą uznamsko – szczecińską (ziemia kołobrzeska i choćkowska była zarządzana wspólnie) i przeniósł się do Dymina jako siedziby księstwa, uczestnik (1217) V krucjaty do Ziemi Świętej (ze znacznym orszakiem rycerstwa pomorskiego) – środki na wyprawę uzuskał dzięki sprzedaży dwóch wsi klasztorowi darguńskiemu, flota pomorska, z oddziałami krzyżowców (z Fryzji, Skandynawii, arcybiskupstwa Kolonii i Bremy) zebrała się u wybrzeży Holandii (1217) – dotarła (1218) do Ziemi Świętej, wziął udział m.in. w walkach o Damiettę, po jej zdobyciu – w walce (1219) o jej obronę (powrócili z wyprawy w drugiej połowie 1219), żonaty (1211-1219) z Ingardą – córką bądź króla duńskiego Waldemara I, bądź jego syna Kanuta VI (zdaniem Edwarda Rymara (genealoga) – była córką duńskiego możnowładcy Esberna), miał z nią dwoje dzieci: Elżbietę (1210-1222) oraz Warcisława (1211-1264);

1219/20-1264 – Warcisław III (1211-1264), syn Kazimierza II, w chwili śmierci swego ojca był małoletni (rządy opiekuńcze nad Księstwem Dymińskim, do czasu osiągnięcia przez niego wieku sprawnego objęła matka Ingarda – jego dwór rezydował w Dyminie na Pomorzu Przednim), za sprawą króla Danii Waldemara II został pozbawiony (1210-1221) na rzecz Rugii części swojego księstwa, zawarł (1236) układ w Kremmen – miał stać się lennikiem margrabiów brandenburskich Jana I Askańczyka i Ottona III i odstąpić im miasta: Stargard Meklemburski, Bezrzecze (obecnie Beseritz), Krzemień (obecnie Kremmen) i Ostrów (obecnie Wustrow) oraz całość Księstwa Wołogoskiego (dawną ziemię Czrezpienian) – pod naciskiem Barnima I układu tego nie zrealizowano (w późniejszych walkach z Brandenburczykami odzyskano część ziem ze Stargardem, które zostały przekazane przez mnichów kołbackich – Branbenburgii), dążył do nawiązania współpracy z książętami wielkopolskimi, m.in. udzielał (1258) pomocy zbrojnej Bolesławowi Pobożnemu pomocy zbrojnej (600 ciężkozbrojnych) przeciwko Kazimierzowi kujawskiemu (w dowód wdzięczności za udzieloną pomoc, Bolesław zrewanżował się (1269) pomagając w wojnie ze Świętopełkiem gdańskim – wojna toczyła się w okolicach Słupska), zachęcał do osadnictwa na terenach swoich domen, ufundował m.in. Demmin (1249), Greifswald (1250) i Kołobrzeg (1255), podpisał dokument lokacyjny na prawie lubeckim, w którym osiedle Nowe miasto nad Regą – (łac. Nova civitas supra Regam) otrzymało (1262) prawa miejskie (także 100 łanów ziemi, w okolicach dolnego biegu rzeki Regi (dzisiejsze Gryfice), fundator parafii w Komorowie (w pobliżu jeziora Małkińskiego – obecnie Malchin), żonaty z Zofią – córką Albrechta I von Arnsteina, zmarł bezpotomnie;

1264-1278 – Barnim I Dobry (ok.1210-1278), syn Bogusława II, samodzielne rządy (od 1227) sprawował nad księstwem szczecińskim (w tym czasie jego kuzyn Warcisław III zarządzał księstwem dymińskim), zrzucił z Pomorza nadodrzańskiego zwierzchność duńską i przeniósł (1235) swój dwór z Uznamia do Szczecina (republiki miejskiej) – na skutek skłócenia z mieszczanami tego miasta – do (1249) Dąbia, współdziałał z (od 1238) z margrabiami brandenburskimi Ottonem III i Janem I, którzy pragnęli opanować ziemię lubuską (odebrał wówczas Henrykowi Pobożnemu Cedynię i Kiniec (obecnie Kienitz), przesuwając granice swojego księstwa na linię rzeki Myśli, tytułował się też księciem Kaszub (łac. dux slavorum et Cassubie), zlikwidował (poł. XIIIw.) prawo brzegowe (hamowało ono bezpieczny rozwój handlu morskiego i zalewowego), popierał wzmożoną kolonizację niemiecką i lokację miast na prawie magdeburskim oraz lubeckim – ufundował m.in. Szczecin (1243), Stargard (1243), Gryfino (1254), Police (1260), Goleniów (1268), poświęcił się (od 1264) jednoczeniu ziem pomorskich – potwierdził nadanie aktu lokacyjnego dla miast innych miast (m.in. dla Gryfic), fundator klasztorów (m.in. w Marianowie), wprowadził (1274) zakaz rabunków rozbitych statków i innych jednostek pływających (w celu ściągnięcia ponownie kupców lubeckich i duńskich), ściągnął (1289) na siebie klątwę legata papieskiego Albrechta Magnusa, za obronę ziemi suchańskiej (skutek zdrady joannitów) – joannici wspierani przez Brandenburczyków dotarli do Kamienia Pomorskiego (to tam księciu udzielono schronienia), w dalszej walce uzyskał pomoc od rycerzy księcia wielkopolskiego Bolesława Pobożnego, nawiedzany ciągłymi podjazdami Brandenburczyków i pretensjami biskupa kamieńskiego, przyjął (1269) zwierzchność lenną Brandenburgii (przekazał na ich rzecz ziemię wkrzańską – na zachód od Szczecina), żonaty trzykrotnie: pierwszą (ok.1238-bd) była Marianna – córka króla szwedzkiego Eryka X Knutssona, miał z nią: Anastazję (1239/45-1317) – żonę księcia meklemburskiego na Wyszomierzu Heinricha I./Henryka I Pielgrzyma, Jadwigę (bd) – żonę (domniemaną) margrabiego brandenburskiego Jana I oraz N.N. córkę (bd) – żonę księcia Meklemburgii Przybysława (?), drugą (1252-1261) była Małgorzata – córka Nikolausa I./Mikołaja I na Orlu (Werle), z którą miał syna Bogusława (1254/55-1309), trzecią (1267-1278) była Matylda – córka margrabiego brandenburskiego Ottona III Pobożnego, z którą miał sześcioro dzieci: Mirosławę (1270-1328) – żonę hrabiego zwierzyńskiego na Wittenburgu Nicolausa I./Mikołaja I, Beatę (Beatrix) (1270/74-1315/16) – żonę pana na Penzlinie Heinricha II./Henryka II z Orli (Werle), Hildegardę (bd) – żonę hrabiego anhalckiego (?) Ottona I Tłustego, Małgorzatę (bd) – żonę hrabiego choćkowskiego Johanna II./Jana II i prawdopodobnie żonę Wawrzyńca Jonssona (Pantera), Barnima (przed 1275-1295) oraz Ottona (ok.1279-1344);

1278-1295 – Bogusław IV (1254/55-1309), syn Barnima I, współrządził (od 1273) wraz z ojcem – Księstwem Pomorskim, w imieniu swoich małoletnich, przyrodnich braci (od 1278) – Barnima i później Ottona (formalnie zostali dopuszczeni do współrządów w 1294) – później uzyskał dzielnicę kamieńską i ziemie na wschód od Odry, prowadził wojnę (1283-1284) przeciwko Marchii Brandenburskiej (w sojuszu zawartym m.in. przez książąt meklemburskich z dynastii Niklotowiców, Wisława II rugijskiego, Jana I sasko-lauenburskiego oraz hrabiów Schwerina i Dannenbergu, a także miast: Lubeki, Wismaru, Strzałowa, Gryfii, Szczecina, Dymina i Anklamu – w ramach porozumienia zawartego w Roztoku) – pokój zawarto (1284) na granicy pomorsko-brandenburskiej w ziemi wkrzańskiej (koło Vierraden lub Zweiraden; między Gardźcem a Świeciem Odrzańskim), zawarł przymierze (1287) z Przemysłem II i Mściwojem II (przeciw Brandenburgii) – ostatecznie sprzymierzył (1288) się wraz z braćmi z margrabiami brandenburskimi Ottonem IV ze Strzałą i Konradem w sprawach sukcesji w linii żeńskiej, dziedzictwa macochy Bogusława – Matyldy askańskiej oraz przebiegu granicy między oboma państwami w ziemi wkrzańskiej, zawarł (1295) układ (z bratem Ottonem) o podziale księstwa – dla siebie zachował Księstwo Wołogoskie (obejmowało Greifswald, Wołogoszcz, Uznam, Wolin, Trzebiatów, Stargard oraz ziemię białogardzką, oddzieloną przez biskupstwo kamieńskie, które po podziale księstwa uważano za osobne państwo – książęta pomorscy według założeń mieli stać się lennikami biskupa kamieńskiego, jednak nigdy do tego nie doszło), dwukrotnie żonaty: pierwszą (bd) była Matylda – córka margrabiego brandenburskiego Jana I, ponoć miał z nią: Anastazję – żonę księcia meklemburskiego na Werlach Henryka, Annę – żonę księcia rugijskiego Sambora oraz Helenę – żonę księcia anhalckiego Bernharda I. (współczesne badania genealogiczne odrzucają te filiacje!), drugą () była Małgorzata – córka księcia rugijskiego Wisława II, miał z nią: Małgorzatę (ok.1287-1334) – żonę księcia meklemburskiego na Roztoku Mikołaja I (Dziecię) oraz księcia głogowskiego na Ścinawie Jana, Eufemię (ok.1286/88-1330) – żonę króla duńskiego Krzysztofa II, Judytę (Jutę) (po 1289-po 1336) – mniszkę klasztoru cysterek w Wolinie, ksienię w Krumminie, Warcisława IV (1291-1326) – księcia wołogoskiego, słupsko-sławieńskiego i rugijskiego, Katarzynę (bd) – prawdopodobną żonę hrabiego anhalckiego Zygfryda III, Elżbietę (ok.1302-1349) – żonę księcia sasko-lauenburskiego na Ratzeburgu Ericha I./Eryka I;

1294-1295 – Barnim II (przed 1275-1295), syn Barnima I, w chwili śmierci ojca małoletnie dziecko, wespół z młodszym bratem Ottonem pomagał (od 1280) w kierowaniu księstwem najstarszemu z rodzeństwa – przyrodniemu bratu Bogusławowi IV, samodzielne rządy (od 1294), potwierdził nadania dla miast – Szczecina, Anklam (Tąglimia), Pyrzyc, Gryfina oraz dla klasztorów w Kołbaczu, Szczecinie i Pyrzycach, zmarł bezpotomnie;

1295-1344 – Otton (ok.1279-1344), syn Barnima I, w chwili śmierci ojca małoletnie dziecko, wespół ze starszym bratem Barnimem II sprawował samodzielne rządy (od 1294), po śmierci brata książę szczeciński (w wyniku układu podziałowego (1295) z Bogusławem IV) – nad podziałem kraju czuwała komisja złożona z ośmiu przedstawicieli rycerstwa oraz czterech ze Szczecina, w tym sołtysem miasta – Henrykiem Barvotem, jego terytorium rozciągało się między Pianą i Iną ze Szczecinem, Gryfinem, Pyrzycami, Gardźcem, Pieńkuniem, Dyminem, Trzebiatowem (Treptow a.d. Tollensee), a Wkryujściem, dokonał próby przejęcia Marchii Wkrzańskiej (przy pomocy księcia wrocławskiego Henryka VI oraz króla Danii Krzysztofa II) – przejściowo (1320) opanował Pasewalk, Prenzlau i Templin (uznając władcę duńskiego Krzysztofa za opiekuna), na stałe odzyskał Pełczyce z okręgiem, zaś Świdwin i Złocieniec – jako zastaw od Brandenburczyków co wywołało niebawem wojnę Pomorza z Meklemburgią (wobec wspólnego zagrożenia ze strony Ludwika V (syna Ludwika IV Bawarskiego) Marchia Wkrzańska została (1323) podzielona), zawarł sojusz (1324) przeciw Brandenburgii z królem Polski Władysławem Łokietkiem (wówczas ustalono granicę pomorsko–polskiej na rzece Drawie), wobec pretensji margrabiów brandenburskich do ziem pomorskich poddał (1331) się od papieską opiekę Janowi XXII (późniejsze spory dotyczące zwierzchnictwa nad Księstwem Szczecińskim, spowodowały, że władcy pomorscy stali się wasalami (lennikami) cesarza Ludwika IV i tym samym książętami Rzeszy (hołd lenny (1338 )we Frankfurcie) – margrabiowie brandenburscy musieli się zadowolić zapewnieniom, że wszelkie roszczenia do sukcesji nad księstwem będą mogli dopiero wysuwać po wygaśnięciu linii szczecińskich Gryfitów), żonaty z Elżbietą – córką hrabiego Holsztynu Gerarda II Ślepego i miał z nią dzieci: Barnima (przed 1300, 1303/4-1368) – księcia szczecińskiego oraz Matyldy (ok.1301-1331).

 

 

Ciąg dalszy być może nastąpi...

---

tagi: gryfici  brandenburczycy  łokietek 

	marek-natusiewicz
	17 stycznia 2018 18:24

9     4000    10 zaloguj sie by polubić